“Anar’ın anlatıları sadece bilinen türde makine tariflerini içermez. Aynı zamanda metnin poetikası da bir makine tekrarına sahip gibi görünür. Her metinde farklı biçimler alan hadiseler, ortak bir makinenin üretimleri gibi ortaya çıkar.”
“Anar’ın yazı dünyasını, sözgelimi Nakkaş Osman’ın temsil ettiği klasik dönem minyatürlere benzetebiliriz... Hadiselerin dekorunu Matrakçı Nasuh’un kartografik çizimleri oluşturur sanki. Ama avlu dışındakilerin hayatlarına bakan Levnî’nin nakışlarına da arada yer açılır.”
“Anar’ın metinlerindeki kimseler, içlerinde veya dışlarında açılan manzaralara pek bakmadan, daha çok hadiseler içerisinde yer değiştirdiklerinden hacim kazanamazlar. Romantik veya klasik romanların bizleri alıştırdıkları kahramanlar gibi, kendilerine fazla dönüp bakmaz, varoluşlarını sorguya çekmezler.”
“Tiamat iki boşluk, 'soğuk ve karanlık dipler' arasında başlayan ve biten bir roman. Yazarın kahramanları diğerlerinde olduğu gibi boşluğa, hiçliğe doğru yol alırlar. Tabiatın ve tabiatüstünün doldurduğu dış ve iç mekânların ötesinde aslolan bu nihai boşluklardır sanki.”
