Son 10 yılda Makyavelizm bir siyasî zekâ örneği ve liderlik başarısı olarak pazarlanırken, ilkeler ve değerler geri plana itildi; siyasete "seçim kazanıldığı sürece her şey mubahtır" mantığı egemen oldu...
Diriliş Ertuğrul ve benzeri popüler tarihî anlatılar yerlici sağ popülist siyasetin önemli duraklarından birini oluşturuyor
İstanbul Bienali artık iktidarın temsil ettiği forma uymuyor, zaten uyması da mümkün değil. Bu nedenle karşımıza Yeditepe Bienali gibi bir "formül" çıkıyor. Küratörünün ve sanatçılarının adını daha önce hiç duymadığımız bir bienal...
Yerli ve millî olanı fiziksel olarak inşa etmeye soyunan her iktidar, inşaat daha bittiği anda bir tuhaflık olduğunu sezer. Çünkü hayata geçirdiği yapı, hayalindeki yapı değildir
"Yerli ve millî” annelik değerleri, yıllardır izlediğimiz birçok filmde kodlanmış durumda. Kadının bu topraklarda varoluş amacı kendini adamak çünkü…
Yerlilik ve millîlik bizden olanları belirleyip bu tanımı genişletmek yerine, “biz” tanımını mümkün olduğu kadar daraltıp birtakım sınırlar çizmek için kullanılıyor.
“Millî”lik başından beri bir inşa ve yerel olanın bastırılması ile işleyen bir inşa. Dolayısıyla insanın aynı anda hem yerli hem millî olabilmesi için, Schrödinger'in kedisi kadar marifetli olması gerekir
Yerli ve millîyi, sadece içe dönük, dünyaya kapalı ve zenofobik bir politika olarak değil, aynı zamanda dışarıya dönük, küresel yarışın bir oyuncusu ve küresel kapitalizmin bir uzantısı olarak da tartışmak mümkündür
Yerel olanla tanımlayıcı bir ilişki kurmak bu sebeple paradoksal bir eylemdir. Neyin yerel olduğunu tanımladığımız anda, nihai bir donuk form önerir, yerel olan her şeyi unutturmak suretiyle katletmiş oluruz
Murtaza kuşak aktarımı yoluyla kendini bugünlere kadar getirdi. Bekçilerimiz artık metrolarda anons yapıyor, otobüslerde vatandaşın karşısına dikiliyor; ben ahlak bekçisiyim, diyor...
